GECENİN  ÇOCUKLARI

 

 

Kentimin  sokakları  yaz

Kentimin  sokakları  kış

Balon  hayatları  kaplamış

Gökyüzünü  insanlarımın

Çocuklarını  görürüm  sokakların

Paçavralarına  sarılmışlar  karartıların

Kıvrılacak  bir  köşe  arayıp  yastık  eder  her  biri  hayallerini

Kararmış  yüzlerinde  beyaz  gülümsemeleri

Her  şeye  rağmen  terk  edilmemişi

Oynar  küçük  bedenleri

 

 

Sarı,  mavi,  beyaz  parlayan

Duvarlar  arasında  barınan  insanlarım

Günle  insan  seline

Geceyle;  kedi,  köpek  sesine  karışan  hayatlarını

Uzun  bir  yorgan  gibi  çekerler  üzerlerine

Kimseyle  paylaşamadıkları  benliklerini  yaşarlar  kendi  kendilerine

 

 

Oysa  gecenin  çocukları

Ucuzdur  onlar  için

Sıfatlardan  sıyrılmış

Yitirilmiştir  gecenin  çocukları

Görmezlikten  gelinir

Hor  görülürler

Çirkinleşen dünyanın  gözyaşları  gibidirler

              Gökmen Küçüktaşdemir